Van donderdag 18 oktober tot en met maandag 22 okt

Donderdag begon het dus, het liften. De eerste lift kreeg ik, misschien zoals het hoort, van mijn moeder. Ze bracht me ´s ochtends vroeg naar een groot tankstation en rustplaats aan de A2. Daar ben ik begonnen, om in de motregen meteen al iets aan idealisme in te boetten. Bestuurders negeerden me of weigerden, keer op keer. Vrachtwagenchauffeurs hielden zich allemaal aan de regels, die meestal stellen dat ze niemand mee mogen nemen. Mijn eerste lift kreeg ik van twee taxichauffeurs die me voor vijftien euro wel naar Culemborg wilden brengen. Later had ik wat meer geluk, maar het bleef eigenlijk de hele dag bij kleine stukjes rondgebracht worden. Verschillende vrienden hadden me mooie verhalen verteld over mensen die ze uren lang meenamen in de auto, ik had geen dergelijk geluk. Ik heb die dag wel bij een boel verschillende mensen in de auto gezeten. Zoals Guy, de gestresste brillenverkoper met smetvrees; die me vertelde dat ik gek was en weigerde mijn hand te schudden (omdat ik deze zeker al lang niet gewassen had) maar zich wel beter leek te voelen aan het eind van de rit.
Ik sliep die nacht in Lille, in een relatief goedkoop hotel. Ik stresste me echter kapot over het geld dat ik niet meer in zuid amerika kon uitgeven. Daarnaast kwam dat ongemak waarschijnlijk doordat ik de hele dag in allerlei verzoeken afgewezen werd en doordat ik vrij laat door Lille moest hollen op zoek naar een slaapplaats. Meteen de eerste dag al moest ik me beroepen op het extreem opbeurende boek dat mijn huisgenoten aan de zuiderzeeweg voor me gemaakt hadden.

De volgende dag heb ik voornamelijk met de trein kilometers gemaakt. Ik wou Parijs ontwijken omdat iets me bijstond dat die stad zeer moeilijk was om als lifter te verlaten. Vanaf Orleans kreeg ik een lift van een technicus aan de Franse peage wegen. Daarop volgden een aantal korte liften van behulpzame lui die me aan een betere liftplaats wilden helpen, tot een oud dametje me uiteindelijk in een weiland achter liet. Daarna ben ik door een trucker opgepikt en naar een F1 hotel verderop gereden. Ik hoop dat ik de volgende keer liften onthoudt kritischer te zijn over wat voor soort liften nuttig zijn.... Hoe blij je ook bent om uit de regen te stappen. Desondanks heb ik ook liftend best wat afgelegd die dag. Het was verrassend hoe vermoeiend deze manier van reizen was. Vooral deze nacht ging ik vroeg slapen en bleef ik lang liggen, zo´n twaalf uur in totaal. Daarnaast had ik totaal geen zin om iets anders uit te voeren behalve slapen tot ik van mezelf op pad moest. Een vreemd contrast met thuis, waar ik mezelf juist veel energieker dan vroeger voelde.

De derde dag van het liften heb ik alleen ´s ochtends gelift. Ene Joachim, een fijne kerel in een feestelijk pak met een hoed bracht me naar Angouleme. Hij zag me schrijven aan een bordje ´Bordeaux´ en stopte al voor ik mijn hand opstak. Daarna zat ik bij een gezin in de auto die me verder wilden brengen, maar zo ver als ze wilden gaan bleek een rotplek te zijn. Daarom brachten ze me maar weer terug naar het station van Angouleme. Ontzettend vriendelijk van ze, maar je gaat je er wel stom van voelen, ze hebben uiteindelijk een rondje voor me gereden. Ik ben toen maar met de trein over Bordeaux naar Bayonne gereden. De treinreis deed me goed. Het regende harder dan de andere dagen. Toch wou ik misschien wel die avond nog de grens over liften, naar Spanje. Na een korte tijd achter het internet in een plaatselijk cafe sloeg mijn stemming compleet om. Ik heb in wanhoop aan een buschauffeur gevraagd of ik verder moest liften of een slaapplek zoeken. Hij heeft me naar het F 1 hotel van Bayonne gebracht.

Waarschijnlijk was deze ochtend het zwaarst van de reis naar Madrid. Het regende nog steeds zo hard en ik stond om zes uur aan de kant van de weg, weigeringen te incasseren. Uiteindelijk ben ik door een fransman aan de peage op de grens met Spanje afgezet. Daar mag je dus helemaal niet liften en na een tijdje werd ik vanuit het kantoor weggeschreeuwd. Ik ben in de stromende regen de grensplaats Irun ingelopen, raakte mijn liftbordje kwijt, kwam erachter dat ik ook mijn spaanse woordenboek kwijt was en ben ik weer een hele tijd te vergeefs aan de weg gaan staan. Toen ben ik maar met de bus naar het station van Irun gegaan, vanwaar een tourbus rechtsstreeks naar Madrid zelf reed. Daar was het gelukkig wel zonnig....

De busrit duurde zeven uur, van elf tot zes ongeveer. Ik heb the Picture of Dorian Grey van Oscar Wilde uitgelezen en wat getekent en weer aanzienlijk opgedroogt en opgebeurd. Ik zou twee nachten in een hostel in Madrid slapen. Toen ik al voor twee dagen een kamer had geboekt herinnerde mijn moeder me er per SMS aan dat ik de tweede nacht ook op het vliegveld kon slapen. Uiteindelijk zou ik blij zijn dat ik dat niet heb gedaan. Daarover meer in het volgende bericht.
Ondertussen was een dag in Madrid rondlopen ontzettend fijn. Even geen rugzak, even niet constant iets nodig hebben van mensen, lekker rondkijken en dingen eten. Madrid is vrij bombastisch opgezet met overal grote pleinen met fonteinen en imposante namen en grote beelden. Ook heeft Madrid een gigantisch stadspark, het lijkt bijna zo groot als het hele centrum van de stad! De grotere paden door het park zijn bijna twintig meter breed en overal zijn afscheidingsheggetjes, monumenten, fonteinen en vijvers. Het was best wat om te zien.