Laatste loodjes in Cusco

Over iets minder dan een week ben ik alweer op weg, weg uit Cusco en richting Sucre, Bolivia. Mijn vier hechtste vrienden hier zijn vorige week al vertrokken en ik zit sindsdien met mijn hoofd op de weg. Ironisch genoeg lijkt dat er ook voor te zorgen dat ik in Cusco zelf ook weer wat avontuurlijker ben.
Maar misschien is dat ook gewoon toeval. Het voornaamste nieuwe ding dat ik ontdekt heb is zeker toevallig: ik hang tegenwoordig soms rond in een oefenruimte voor rockbandjes, wat dan soms leidt tot het bezoeken van concerten in allerlei barretjes. Ik ontdekte de ruimte doordat ik op straat zomaar opeens muziek hoorde. Omdat de meeste muziek die je hier hoort iets van salsa/reggeaton dance-pop of cumbia is, maar ik toen rock hoorde, begon ik meteen rond te zoeken. Ik stond toen toevallig naast een anticucho-standje (een barbecue op straat waar vleesspiesen verkopen van runderhart met pikante saus en op de punt een aardappel ) en vroeg aan de dame die er werkte waar de muziek vandaan kwam en of er binnen kon lopen. Dat kon en ze wees me de deur. Sindsdien kom ik daar af en toe langs om met werknemer en langharige drummer Carlos te kletsen en naar concerten te informeren.
Sowieso is het een fijn idee om Peruaanse kennissen te hebben en zo oefen ik mijn spaans niet alleen met kinderen. Carlos oefent echter ook graag zijn engels, dus soms beantwoordt hij mijn spaans in het engels, wat op straatsoms vreemde blikken oplevert.
Hij had overigens wel slecht nieuws voor me, rock wordt hier alleen in kleine barretjes gespeeld: geen dansvloer, geen activiteit. Ja, alleen soms bij muziek van het genre Death Metal. Nou goed, ik ben niet de kleingeestigste, als er Death Metal nodig is om Peruanen aan het springen te krijgen wil ik dat best bezoeken. Helaas zijn zulke concerten er maar ongeveer twee keer per jaar, toevallig niet nu. Dankje, Carlos.

Ook mijn vrijwilligersproject is nog erg interessant deze laatste weken. De kinderen hebben zomervakantie, in het hoogst van het regenseizoen, wat een aantal gevolgen voor het werk heeft. Ten eerste komen er iets minder kinderen dan eerst, zeker als het regent. Ze hebben geen huiswerk om te maken en ze komen voornamelijk om zich te vermaken. De ouders zullen er ook niet zo hard achteraan gaan dat ze komen. In plaats van met huiswerk te helpen zijn wij vrijwilligers nu dus ook meer met de kinderen aan het spelen dan eerst. Dat lijkt soms minder serieus, alsof je niet echt aan het werk bent. Aan de andere kant betekent het dat we de middag meer naar onze eigen hand kunnen zetten en elke dag iets met een groep kinderen moeten organiseren. Voorlopig hebben Max, Remy en ik ons voornamelijk geconcentreerd op het bezighouden van de oudere kinderen, voornamelijk jongens, met balspelen en sport terwijl Inga en Tessel meer met de kleinere kinderen hebben gedaan. Ik heb ook geprobeerd iets van tekenles te geven maar dat was in eerste instantie geen groot succes. Volgende keer beter, wanneer de groep hopelijk beter naar leeftijd is opgesplitst. We hopen ook iets met theateroefeningen te gaan doen en om chocolade bonbons met de kinderen te maken.
Het bezighouden van de oudere kinderen is trouwens nog best uitdagend en vergt best wat geduld. Een aantal van de grootste jongens vormen een groepje vrienden en hebben niet altijd zin om mee te werken, zeker de eerste dagen van de zomervakantie niet. Ze hebben goed door dat wij nieuw zijn en maar tijdelijk blijven, dat ons spaans niet heel goed is (laat staan ons Quechua) en dat we soms moeite hebben de situatie in de hand te houden. Ze vinden het leuk om ons uit te dagen of tegenover elkaar belachelijk te maken en vinden het niet vanzelfsprekend dat ze naar ons zouden moeten luisteren. Daarnaast zijn ze vaak al aan het spelen op het sportveld wanneer wij met de andere, kleinere, kinderen aankomen, waardoor we soms tegen hun zin het spel moeten opbreken om zelf iets op te zetten. Een enigzins delicate situatie omdat de kleinere kinderen hen ook respecteren en niet durven zeggen dat ze ook willen spelen.
Zo stonden we één keer op het veld terwijl zes jongens aan het voetballen waren. De andere kinderen waren op de tribune gaan zitten en wij stelden voor een spel met de hele groep te doen. De voetballers schreeuwden simpelweg ¨No¨ en speelden door. De andere kinderen bleven zitten en zeiden niets. Misschien vonden ze het prima, maar er ging ook niemand meedoen en ik bedenk me nu zo dat ze er een beetje sipjes uitzagen. Mijn kamergenoot en collega Max, enigzins gefrustreerd, begon de bankzitters aan te sporen mee te doen met het spel als ze het prima vonden dat de anderen aan het voetballen waren. Geen van hen verroerde een vin, terwijl de voetballers ons bleven negeren. We konden natuurlijk niet toelaten dat zes jongens het veld in beslag hielden terwijl de anderen uit hun neus aten, dus we moesten iets. We hebben het toen maar opgelost door te doen of het veld vrij was en te beginnen de andere kinderen in twee teams op te delen en de regels van trefbal uit te leggen. Na een paar minuten kwamen de voetbalers naar ons toe om mee te doen. Eigenlijk zijn vrijwel alle kinderen in het project heel lief en aanhankelijk, maar sommigen willen soms tussendoor stoer doen en dat soms op een manier die ons een beetje tegenwerkt.

Ondertussen zit ik dus een beetje mijn reis uit te stippelen. Het plan is voorlopig om over de komende kleine drie maanden naar Sao Paolo in Brazilië te reizen. Via Puno en La Paz naar Sucre, door Bolivia en Paraguay, via Asuncion en zo mogelijk Iguazu. Ik hoop onderweg onder andere de zoutvlaktes te zien, een paar dagen te hiken, een dagje te sandboarden, een keer goed voorbereid met een groep de jungle in te gaan en in de verschillende steden goed mijn ogen uit te kijken. Dan zal ik uiteindelijk naar Barcelona te vliegen en daar een paar dagen doorbrengen voor ik met een bus rechtstreeks naar huis rijd. Ik ben daarom maar vast begonnen met rondspeuren op Couchsurfing.