Vrijwilligerswerk en Macchu Picchu

Drie weken geleden verhuisde ik van het gastgezin waar ik tijdens mijn cursus spaans woonde naar een apartement waar nog een aantal vrijwilligers wonen. Daar woon ik momenteel met twee Duitsers en de eerste twee weken ook met twee australiërs. Het is qua ruimte zeker een verbetering. Er zijn twee douches met betrouwbaarder warm water dan het vorige huis had. Het huis is op de begane grond, hoewel mijn kamer op de eerste verdieping is. Verder hebben we een klein binnenplaatsje waar je was kunt doen enzo, een vrij ruime woonkamer en een keuken. Verder is er een broodjeswinkel om de hoek (broodjes gebakken ei met sla voor 1.5 sol, oftewel 35 cent) en een bushalte op een minuut afstand. De huisgenoten zijn ook prettig, we hebben verschillende vriendengroepen, maar het is gezellig thuis en we lijken geen last van elkaar te hebben.

Iets dat me een beetje stoort aan het huis zijn de beveiligingsmaatregelen. Ik weet niet hoezeer ze nodig zijn, zelf voel ik me vrij veilig in Cusco, maar de voortuin van ons huis is ommuurd en daar bovenop beveiligd met zowel prikkeldraad als gebroken flrssen en andere glasscherven die in cement zijn vastgezet.

Iets anders wat enigzins storend is hoe vaak de vrijwilligersbegeleidster langskomt. Ze vervangt onze vuilniszakken en geeft ons handige tips over waar we in het regenseizoen onze schoenen achter moeten laten. Ze bied ook aan soep voor ons te maken wanneer we ziek zijn (wat best regelmatig gebeurt en wel okee is) maar het lijkt toch wat op toezicht....




De eerste twee weken werkte ik ´s ochtends op een soort kleuterschool in het oosten van de stad. Een arm schooltje bestaande uit één zaal die een lokale bewoonster de school kado had gedaan. Zijzelf woont boven de school en de speelplaats is haar woonerf (compleet met kippen, moestuintje en hond). Er is verder één docent aanwezig en haar negentien leerlingen van tussen de drie en vijf jaar oud. De school bevindt zich bovenaan een betonnen trap van ongeveer honderd treden die vanaf de hoofdweg (avenida de la cultura) de bergen inleidt. Het werk daar was prettig, alhoewel wat te makkelijk. De docent leek weinig moeite te hebben met orde houden en het grootste deel van de les was een klassikaal gebeuren waaraan ik niet zoveel leek te kunnen toevoegen. Af en toe nam ik de klas over om ze een engels liedje te leren of iets van sport met ze te doen, tijd die Greta dan gebruikte voor administratieve zaken, denk ik....

Verder was het veel helpen met het behouden van de rust in de klas.




Na één week werd ik door de vrijwilligerbegeleidster uitgenodigd om aan een tweede project te beginnen, in de middag en aan de andere kant van de stad. Daar zou ik dan de rest van de vijf weken die ik in Cusco doorbreng blijven werken. De eerste week daar was best fijn. Het is een veel groter project dan de kleuterschool. Er zijn een stuk of vijf zaaltjes, een sportveld en een soort bibliotheek. Er werken een stuk of vier betaalde krachten en op het moment iets van vijf vrijwilligers. Kinderen komen er in de middag op vrijblijvende basis, we vermaken ze en proberen ze aan te moedigen en te helpen met hun huiswerk. De kinderen die er komen komen uit de arme wijken in de heuvels. Veel van hen hebben moeilijke gezinssituaties en veel van hen moeten ´s avonds op straat werken als verkoper of schoenenpoetser. Het schijnt dat begraafplaatsen ook voornamelijk door kleine kinderen onderhouden worden. Deze vrijdag voer ik samen met de andere vrijwilligers een poppenvoorstelling op.

Doordeweeks ben ik hier voornamelijk bezig met het uitleggen van wiskundehuiswerk (voor zover ik de methodes en symbolen die ze hier gebruiken begijp), en het aanmoedigen van tekenende kinderen.





Mijn bezoek aan Machu Picchu ondertussen, in het weekend van èèn en twee december, kwam eigenlijk wat onverwacht. Op donderdag de zesde had ik opeens een afspraak om samen de toegangskaarten te reserveren. Die ging niet door maar de dag daarna probeerden we het dus maar opnieuw. Ik had voor de vrijdagavond nog plannen gemaakt om uit te gaan terwijl ik dus op zaterdagochtend om vijf uur op moest.

We gingen met zijn zevenen op eigen gelegenheid naar Machu Picchu. Een taxi, een busrit, daarna nog twee taxiritten (waarvan èèn in twee auto´s en èèn met zijn zevenen in èèn auto), gevolgd door drie uur wandelen in de regen. Dat zou ons uiteindelijk, vergeleken met de gemiddelde georganiseerde reis, zo´n honderdertig euro of tweederde van de prijs voor het weekend schelen.

Het werd dus een mooie dag reizen.... Die ochtend zou ik ontbijt koken voor een aantal van ons, maar ik was nog te slaperig om te koken en niemand at er echt van. Daarna gingen we met zijn allen in twee taxi´s naar het busdepot aan de westkant van de stad. Daar werden we uit onze taxi`s geholpen door een horde medewerkers van de verschillende busdiensten die ons zo snel mogelijk hun busje in probeerden te werken.

Deze eerste rit duurde zo´n drie uur. We daalden vanuit Cusco af over een reeks haarspeldbochten, spannender gemaakt door de overstekende rivieren. De stroompjes die hier vanuit de bergen via de Urubamba rivier de Amazone voeden stromen doodleuk over het asfalt heen. Vanwege de weg en het slechte weer en misschien ook het ongemakkelijke ontbijt, werdt ongeveer de helft van onze groep wagenziek. Daarna moesten we vrij verwoed onderhandelen om met onze groep (vrij groot en van oneven aantal) naar de volgende bestemming gebracht te worden. Uiteindelijk hebben we een stuk van de bergroute met zijn zevenen in een gezinsauto afgelegd. Daarna gaf de chauffeur ons zijn telefoonnummer, zodat we zondagmiddag met hem weer terug konden rijden. Ik ga hem misschien met kerst een sms`je sturen.




De trein van hydroelectrica, het eindpunt van de weg, naar Aguas Calientes bij Machu Picchu kost achttien dollar, dus zijn we gaan lopen. We kwamen vrij doorweekt in het dorpje aan. Het is één van de toeristische plaatsen waar ik ooit geweest ben. Bananen kosten twee keer wat ze in Cusco kosten, broodjes en voedsel idem of erger. Daarnaast heeft het voedsel daar een zeer slechte reputatie van bederf en hergebruik. Aangezien we zondagochtend de constant bergen op en af zouden wandelen heb ik alsnog lokaal gegeten. Twee dagen later was ik ziek; een bedorven maag.




Maar ondertussen waren we in Machu Picchu! Zondag moesten we weer naar huis, dus we zouden proberen rond zeven, acht uur ongeveer het terrein van de ruines te betreden. Dan zouden we zoveel mogelijk zien, alvorens rond één uur weer op weer naar Cusco te gaan. Ik stond daarom om vijf uur op, om een pinautomaat te zoeken, om zeven ongeveer zaten we in de bus naar Machu Picchu zelf. De bergen en bossen in het gebied zijn prachtig; onwerkelijk groen en steil, hoog, frisse lucht en stilte.

Die ochtend vingen we daar echter niet zoveel van op. Het hele gebied, zeker hoger op de berg, was gehuld in een dichte nevel die het moeilijk maakte om verder dan vijftig meter te zien. Een aantal van mijn medereizigers begon meteen te klagen dat ze ´niets´ konden zien. Een beetje vreemd, mist is ook iets. Ikzelf genoot van dat eerste uur rondspoken tussen de mistige ruines van Machu Picchu. Ze hadden hier en daar wel iets weg van een schots kasteel. Ik vond de koude mist ook beter passen bij een verlaten stad dan zon en groene weiden.

Later op de ochtend brak de zon echter door en kon we naar hartelust ansichtkaarten namaken met onze fotocamera´s. Het was wel echt prachtig overigens. Groene bergen, struiken, steile terrassen vol gras, met pittoreske grijze gebouwtjes en overal scherpe rotsen die enkele meters uit de grond steken. Soms was het een beetje lastig lopen met alle andere toeristen in de buurt, maar je kon wel mooi meeluisteren met de gids die de groep begeleidde.




De terugweg was overigens een stuk gemakkelijker. De trein terug vanuit Machu Picchu naar hydroelectrica (de lokale waterkrachtcentrale ) was zes dollar goedkoper dan heen, dus die namen we wel. Daarna namen we één busje tot aan Santa Maria, in plaats over de stappen in Santa Theresa zoals we de vorige dag deden. We hadden trouwens nog geprobeerd de chauffeur van de vorige dag te regelen. We zouden met de trein om twee uur in Hydroelectrica aankomen en hadden daarom telefonisch met bestuurder Isaac afgesproken. Toen de trein een half uur te laat aankwam was de chauffeur er echter niet, noch hadden we een boos telefoontje ontvangen; hij was niet komen opdagen. Gelukkig stond er een bestelbusje waar we allemaal makkelijk inpasten op ons te wachten. Die hebben we toen dus maar genomen (de chauffeur stond er echter wel op om de bijrijdersstoel te verhuren aan een vrouw en een man met kind). Tijdens een korte stop in Santa Theresa zagen we chauffeur Isaac nog staan, wachtend op passagiers om mee te nemen naar Hydroelectrica, waar hij ons dan zou zijn gemak zou ophalen. Ik heb mijn telefoon toen maar even uitgezet.