Blacktop rollin´, of tot ziens Cusco.

Nog een uur te gaan voor ik uit Cusco vertrek. Ik heb het gevoel dat ik iets kwijt moet, zeker nu ik toch achter een PC zit.
Omdat ik echter niet echt inspiratie heb zal ik maar iets zeggen over het busreizen in Zuid Amerika. Nu ik ongeveer vijf hele dagen in zuid amerikaanse bussen heb doorgebracht lijkt me dat terecht.

Reizen met de bus is hier groot! Veel mensen doen het, en over lange afstanden. Je hebt allerlei prijsklassen manieren van aan een rit komen en verschillende diensten.
Je hebt gewone stoelen, rotstoelen, halfbedden (semi-cama) en stoelen die vrijwel helemaal horizontaal verstelt kunnen worden. Je hebt bussen met wc, voedsel, muziek of films, maar ook bussen waarvan de ramen niet dicht kunnen, waarvan de muziek op repeat, en te hard staat.
Ik heb in de bussen een heleboel vreemde verkopers langs zien komen. Verkopers van kleding, voedsel (van soep via snoep tot pizzas) geldwisselaars en meer. Het gekste wat ik op dit gebied mee heb gemaakt is een man die op de weg van Bogota tot Guayaquill de bus inkwam toen iedereen net wakker werdt. Hij had een laptop bij zich een lading cd´s. Hij verkocht ze in pakketten van vijf, nummers 1 tot en met 5 van de serie ´Vitamines voor de ziel´, elke cd met passende omslag: een springende dolfijn of twee. Deze werden uitgedeeld en moesten later teruggegeven worden als men ze niet wilde. Via de laptop werdt een aantal nummers ter gehore gebracht. Het bleken christelijk getinte verhalen over familieleden in de penarie die elkaar lieflijk toespraken om elkaar te troosten ofzo, onder begeleiding van jammerende violen. De verkoper begon na elk stukje dat hij liet horen een kort groepsgesprek over de stof. Achteraf had ik best graag zo´n Cd gehad, had grappig kunnen zijn.

Ook de busstations zijn het noemen waard. Sommigen, voornamelijk goedkope regionale stations, zijn modderige kleine binnenplaatsen waar de bussen ´s nachts nauwelijks in lijken te passen, laat staan te manouvreren. Anderen, voornamelijk die waar interprovinciale en internationale lijnen en duurdere bedrijven rijden zijn grote terminals met weg die specifiek op de terminal aanvoeren, met verschillende loketten voor de busbedrijven, met winkels en cafétjes en een hele stoet ambulante verkopers.
Het grootste busstation dat ik ooit zag was dat van Bogota, met vijf verschillende terminals (richting oost, west, noord, zuid en internationaal), waar verschillende busbedrijven hun kaartjes slijten en met elk eigen wachtkamers voor de reizigers. In Quito had het busstation verschillende verdiepingen waar de bussen met viaducten aankwamen om reizigers op te pikken.
Vooral in Lima deden de busbedrijven goed hun best om de balie en wachtruimtes op die van vliegvelden te laten lijken. Met apparte baggage check-ins, weegschalen, een wachtruimte met reclameschermen, medewerkers in uniform en een rode loper naar de deur die buiten naar de bus leidt.

Ik ben blij dat ik een nachtbus heb, dan hoef ik niet weer slappe Amerikaanse actiefilms in het spaans te kijken, laat staan zo´n ´Twilight´ onding.

Tot ziens, Cusco!
- Harmen.